Göster oğlum amcana...

Genelde çok dikkatliyim ama, televizyonda Galatasaray-Fenerbahçe derbisini izlerken ‘o’ hareketi görmedim. Kızım uyardı, “Baba bu ne yapıyor böyle” diye, biraz şaşkın, biraz öfkeli tondaydı sesi. O öfkesine ve şaşkınlığına da sonradan bir anlam verebildim! Herhalde berbat futbolun ve iğrenç kavganın yarattığı hayal kırıklığından olsa gerek, şoka girmiştim! Dikkatimi toplayıp o noktaya odaklandım ve “Önemli bir şeyi yok kızım, kasığında bir ağrısı var herhalde, futbolda sık sık olur böyle sakatlıklar” dedim safça! Ama ‘malum’ şahıs, ‘malum’ hareketlerini ısrarla devam ettirince, tribünlerdeki infialin dozu da her saniye artınca, normal olmayan bir şeylerin döndüğüne kanaat getirebildim sonunda! Bir yanlış vardı, ama neydi, ona karar veremedim; hareket mi, hareketi yapan mı, o hareketi yapana bu ‘pandomimi’ ‘bir insan davranışı’ olarak beynine kazıyan öğreti mi?
Çocuk henüz söyleneni anlamaya yeni başladığı ve hâlâ altına işemeyi sürdürdüğü andan itibaren ‘göster amcalara pipini’ ‘nidalarıyla’ büyütülürse, büyüyünce de dünyanın merkezinin orası olduğunu sanacaktır doğal olarak, değil mi? Karşı cinse sadece orasıyla yaklaşacak, her türlü derdini orasıyla anlatacak, öfkesini de orasıyla kusacaktır! Bunda bir yanlış yok!
Erkek egemen bir toplumda yaşıyoruz sonuçta, bunun alt yapısı da daha ana-babadan başlayarak oluşturulmaya başlanıyor. Sokak, mahalle, iş yaşamı, hiç fark etmiyor, hep aynı görüntüler söz konusu. O çocuklar da, doğal olarak ‘orasıyla’ övünüyor! Bunda da bir yanlış yok yani. O nedenle ben malum kişiye kızmıyorum, kızamıyorum!
Ancaaak... Eğer bu yaşına gelene kadar biri çıkıp da ona bir kerecik olsun, ‘ya güzel kardeşim, ‘malumun’ oluşumunda ve gelişiminde senin hiçbir katkın yok’ demiş olsaydı... Adamlığın ölçüsünün de santimetre olmadığını anlatsaydı... İşte o zaman ben o malum kişiyi ‘adam yerine koyar’, o malum hareketinden ötürü, malumu olduğu ve anladığı dilde demediğimi bırakmazdım!