Kolay mağlubiyet

Fenerbahçe’nin büyüklüğü şampiyonluk büyüklüğü değilse, mağlup olurken bile bir saygınlık vurgusu içinde, büyüklüğünü pekiştirerek yenilmesi gerekir...
Ancak çok kolay mağlup oldular...
Mağlubiyetten de kötüsü budur işte!
Üstelik Eskişehir, Fenerbahçe’nin karşısına çıkabilecek en dişli Eskişehir değildi.
Ligin başlarında hücuma çok çabuk ve kalabalık çıkıp, göz kamaştıran bir pas görüntüsü kurarak hücum ederlerken, bu maçta Fenerbahçe’ye nazire edercesine Youla’ya uzun uzun vurup, bir sürü hücum hakkını çarçabuk harcadılar... Buna karşılık Fenerbahçe inanılmaz derecede temposuz, neredeyse amaçsızca oynuyor, Semih ileride her top için çırpınsa da, kimse ona ne koşuları ile destek veriyor ne de Semih’in sergilediği ruha kendinden bir şey katıyordu... Duran toplarda Lugano ve Bilica’yı aramaktan daha ciddi bir şey yapmadılar...
Ne kanatlar çalıştı ne etkili bir ikili oyun ne de doğru dürüst şut denemesi...
Mağlubiyete direnen, isyan tonunda bir çırpınış görebilmeliydi Fenerbahçe taraftarı...
Ortaya hiç değilse karakter koymaları gerekirdi. Hafta arası Avrupa maçı oynamak Fenerbahçe’nin mazereti olamaz.
Bu başka bir şey! İlk yarıda Alex’in endirekt vuruşu doğrudan kaleye kullanmasında ya berbat bir motivasyon/konsantrasyon bozukluğu var. Ya da başka bir şey!
Ligin başından beri takımı geliştiremeyen Daum hesap vermeden dururken, kimse “Aykut Kocaman bir şey yapsın” diyemez!