Önce ciddiyet

Kupa rövanşlarında 2-0’lık ilk maç avantajı eğer dikkatli ve ciddi olunmazsa, hiçbir şeyi garanti etmeyecek bir skordur.

Fenerbahçe’nin rakibi küçümsediği, çıkardığı kadrodan da, çıkan kadronun hiçbir şey oynamamasından da belliydi.

Daha istekli ve iyi oynayan, kimi bölümlerde oldukça şık işler yapan Manisalılar, daha maçın başında öne geçince, fark bire indi. Bu Manisa’nın üstün oyunu sürerken, Fenerbahçe’de en ufak bir uyanma, silkelenme emaresi bile görünmüyordu. Tarzanlar hücum bölgesine rahat rahat gelip, gollük fırsatlar bulurken, Fenerbahçe özellikle hücumda kayıpları oynuyordu. Gökhan’a atılan dikine topları, Hüseyin anında kolaylıkla önledi. Ve Fenerbahçe ilk organize atağını 40’ta Alex’in Vederson’a attığı isabetsiz pasla biten girişimiyle yaptı.

İkinci yarıda Fenerbahçe’nin futbolunda belirgin hiçbir düzelme yoktu ama Manisalıların da ikinci golü bulacak yolları tükeniyordu. İsaac, zaten başından beri inanılmaz şekilde hücum yapmayı istemeden defansın arkasına tek ciddi koşu yapmadan oynuyordu, Güven ve Simpson da yorulunca, 3. bölgeye daha az top taşındı. Buna rağmen İsaac ve Güven’le iki çok önemli pozisyon yakalayıp, defansın hiçbir müdahelesi olmamasına karşın golü yapamadılar. 64’te Alex’in sergilediği resital, ilk kupa finalistini maçın bitiminde yarım saat önce belirledi. Ancak Manisalılar biraz dikkatli olsalar, Kanarya’nın kalbini kıracak şok bir sonuç alabilirlerdi.

Aytekin Durmaz, Fenerbahçe’yi lüzumsuz yere ince ince kollayıp, Alex, Deniz, Emre ve Santos’un kartlarını vermeyerek, çok kötü bir yönetim gösterdi.