Önünde sonunda

Galatasaray bir tempo ve boş koşu takımı. Bu sayede topu ayağına alan her futbolcunun çok sayıda pas alternatifi bulunuyor... İlk seçenek defans arkasına uzun pas ise de hem dikine hem de yana orta mesafeli pas bulmak da her zaman mümkün oluyor. Oyun boyutlandıkça boyutlanıyor, akıcılık kazanıyor, hızlanıyor.

Buna karşılık, Kasımpaşa da Galatasaray’ın karşısına benzer şekilde “direkt atak” anlayışı ile önce defans arkasına ve Topal-Sarp ikilisinin bölgesine saldırarak başladı. Girişkenliklerini canları yettiği ölçüde koruyup gol bulmayı amaçlıyorlardı. Orta sahayı birçok kez gereksiz driplinglerle geçmeye çalışarak top kaybettikleri halde gole de yaklaştılar, Leo Franco kalecilik kalibresini gösterip hem kalesini hem de skorbordu korumayı başardı.

Galatasaray’da işler genel olarak iyi gittiği halde, Elano söylendiği gibi geri koşmadığı için değil, birincil görevini yerine getirmediği için sırıtmaya başladı. Brezilyalı bu takıma gol noktalarında ortaya çıkması için değil, bütün hücum organizasyonunda etkili olması için alınmamış mıydı? Ne rakibi oyundan düşüren bir girişimini, ne etkili bir yaratıcı pasını ne de liderlik gösterip oyuna ağırlığını koyduğunu görebiliyoruz. Elano milliyeti ile değil, oyundaki duruşu ile de hala yabancı. Uyumlaşma sürecini bir an önce tamamlaması için yardımcı olunmalı, yoksa bu durum sıkıcı bir hale dönüşebilir.

Keita ikinci yarıda oyuna girer girmez Elano’nun yapmadığı her şeyi yaparak hücumlara işlerlik kazandırdı, nefis bir de asist yaparak beraberliğin mimarı oldu. Ne var ki 65’ten itibaren Sancak’ın tatlı-sert nefis savunmasından etkilenmeye başladı. Kasımpaşa solbekinin direnci karşısında kırıldı ve az kalsın kırmızıyı görecek kadar sinirlenerek oyundan düştü.

Oyunun son bölümünde Galatasaray’da koşular iyice azalınca driplinglerine ikili baskı yapılan Arda başını kaldırıp, Nonda’nın koşusuna topu atınca galibiyet geldi.

Dipteki takımlara kaleden elle top çıkarma ayrıcalığı mı getirildi acaba? Önce Denizlispor, şimdi de Kasımpaşa.