Değişen şey yok

Fenerbahçe ve Zico, 1.5 aylık zor bir dönemden geçiyor. Araya sıkışan UEFA Kupası maçları rakiplerin kimliğiyle ağırlaşıyor. Ama o maçlarda ligden daha rahatlar. Zira hak ettikleri takdiri, saygıyı sunuyor. Bunu hissediyorlar ve hissettiriyorlar. Baskı altında ayakta kalma karakterini koruduklarını da gösterdiler. Tesadüfen oluşan sıralı derbilerin sonuncusunda devamlılıkta sorun yaşamaları normaldi. Kaliteyi düşünecek zamanları yok, puan ve tur peşindeler. Yine Galatasaray’a topa hakim oluyormuş hissini verip, 2 dakikada 2 golle şaşırttılar. Kapılan bir top, sol kanada açılması, Kezman’ın defansı karıştırması ve arka direkte Alex’in usta vuruşu. Bunu pek çok kez denediler, uyguladılar. O topun içeri girmesi, sadece Alex’in terste kalan sol ayağıyla olurdu. Kezman’ın sırtını vererek ve cepheden kurduğu üstünlüğü yavaş yavaş değerlendirmeyi öğreniyorlar. 2-0 olduktan sonra Galatasaraylı futbolcuların yüz ifadeleri ve duruşları, kolay silinemeyecek ruh halinin göstergesidir. Psikolojik olarak bu maçların altından kalkamıyorlar. Tek çareleri vardı, gerginlik. Bu kavgacı tutumları karakterleri oldu. İkinci yarıda Galatasaray’ın değişiklikleri, Fenerbahçe’nin kafaca yorgun oluşu oyunu değiştirdi. Orta sahanın gerisine yaslanmaları Kezman ve Alex’i ileride pasifleştirdi. Kontratak atmaya davet vardı, yapamadılar. Orta saha ve açıklar onlara katılamadı. Geçen sezon Song varken dahi Anelka yapmıştı. Tek başınayken top geldiğinde onu saklama, vakit kazanma ve dripling şansı vardı. Nobre bu yüzden yıpratıcılığı ile önemliydi. Fenerbahçe hâlâ bu konuda eksik. Kezman’dan bunu beklemek doğru değil. Ki vücut vücuda mücadele ve top çalma yeteneği var. Tribün ve saha içi gerginliği dindirmek Fenerbahçe’yi pasifleştirdi. Galatasaray gerçekten süratli oynayabilen ve havadan şişirerek de oynadığı için golcüleriyle yıpratabilen bir takım. Fenerbahçe pek yapısına uymasa da skoru korumayı becerdi. Bu 5 maçlık performansın anlam kazanması içinse önlerinde 2 karşılaşma var.