Dram!

Yapanlar utansın artık! Kadroda, 2 hafta önceki Fener maçından farklı Ömer ve Ahmet vardı. Bu “manipülasyon” komedisi bir yana, favorisi konumdaki Trabzon, altını çizelim Buca karşısında Fener kadar zorlanmadı. Bunun nedenini “çocuklara” bağlayanlar çıkacaktır kuşkusuz! Zira Buca, lige vedasının matematiksel olarak gerçekleşeceği bu maçta en azından “iz bırakacak” bir sonuç için risk almak zorunda kaldı. Her hücum girişiminin dönüşü de tehlike oldu. Trabzon’un bu zorlu yarışın içinde bugüne kadar var olmasında rolü yadsınamayacak kadar büyük olan Selçuk-Burak organizasyonuyla da gol geldi ve akıllara, “Eğer bu ikiliye ilk yarıdaki gibi iki kişi daha katabilseydi Bordo-Mavililer, şimdiye kadar çoktan şampiyonluk turu atmıştı” düşüncesini getirdi. Ama ortada bir geçek var ki, artık ipler elinde değildi.

Tribünlerin Karabük’e kilitlendiği anlarda başlayan 2. yarıdaki hava, sahaya da yansıdı. Bucaspor topunu iyi niyetle oynamaya çalıştı. Bu durumda Sivas’tan gelecek haberin kendilerinin konumunu değiştiremeyeceği gerçeği ortadaydı. Ama Trabzonsporlu futbolcular için durum öyle değildi. Bundan sonra fark için atacakları onlarca gol, Karabük orijinli olası iyi bir haber kadar coşku sağlamazdı kuşkusuz. Ama 66’da tribünlere çöken sessizlik kötüye işaretti. Sahaya yansıdı hemen. Bucaspor aldı sazı eline, gol kovaladı uzun süre. Buldu da son dakikalarda. Uyandırdı, kendine getirdi Trabzonspor’u. Son haftaların suskun, “kısmeti bağlanmış!” golcüsü Umut da santrayla neredeyse, son iki haftaya taşıdı yarışı tam bitti sanılırken yine. Buca küme düştü. Fenerbahçe Karabük’te kazandı, Trabzonspor sevinemedi. Neresinden baksan bir dram vardı İzmir’de, iki taraf içinde.