Hamit'le daha güzel

Galatasaray hem şampiyonluk yarışında kalmak, hem de moral açıdan yeni bir yıkıntı yaşamamak için kazanmak zorundaydı, kazandı. Özellikle ilk devrenin son 15 dakikası bir felaketti. Cenk Ahmet, Yasin ve Telles’in savunur gibi yaptığı ancak savunamadığı kanadı koridora çevirdi. Cenk Ahmet’in yaptığı ortalar Necati tarafından, Murat’ın ortası Mangane tarafından kötü kullanıldığı için Muslera hep bir derin nefes çekti. Ancak, Anderlecht maçında arkadaşlarını yuhalayan taraftara tepki gösteren bu kez 45+1’de Necati’nin cepheden gollük şutunu kurtardıktan sonra arkadaşlarını bizzat kendisi fırçalıyordu.

Koca Galatasaray, koca 45 dakikada Melo’nun ara pasında Yasin’in, Burak’ın şahane ara pasında Olcan’ın kullanamadığı pozisyonlar dışında futbolseverin zihninde iz bırakacak tek iş yap(a)madı.
Prandelli’nin Sneijder’i yine Selçuk’un arkasında oynatması hiçbir işe yaramadı. Telles var mıydı? Anlaşılamadı. Veysel’in yerine oynaması gerektiğini söylediğimiz Tarık ise sıfıra indiği bir pozisyonda ceza sahasında 3 arkadaşı varken şut çekip, “Hazır değilim” der gibiydi.

İkinci yarı daha önce çalışıldığından emin olamadığımız güzel bir duran top organizasyonuyla gol buldu Galatasaray. Semih’in ön direkteki aşırtması da, Burak’ın kontrolü ve vuruşu da bu düzeye yakışır kalitedeydi. Galatasaray’ın yine duran toptan attığı 2. gol de anlamlıydı. Topun başında Olcan, Selçuk, Hamit ve Sneijder vardı ve Olcan kullanacaktı! Selçuk, “Bırak abinler vursun” diye Olcan’ı gönderince, Sneijder birinci sınıf bir golle Prandelli’ye nefes aldırdı.

Melo’nun hatasıyla yenen gol endişelere sebep olurken, ilk yarıda 2 önemli hata yapan Chedjou mükemmel bir kademeyle galibiyeti getiren isim oldu. 2-0’dan sonra 4 dakika içinde ekstra gayrete girdiğini gördüğümüz Selçuk, seçmeye gelmiş ve kendisini antrenöre beğendirmek isteyen genç futbolcu gibiydi. Oysa gerek yok, kimse Selçuk’tan ekstrasını beklemiyor, eskisi gibi olsun yeter...

Hamit gibi. Hep aynı standartta, aynı ciddiyette. Takımını toparlayan isim Hamit’ti.