Kalecilerin gecesi

Temmuz kıvamında bir mayıs akşamında kaderleri Kamil Ocak Stadı’nda çakışan iki sanayi kentinin takımı öylesine tempolu bir futbol sergiledi ki, kendinizi bir basketbol maçında sanırdınız. Bu sezon Anadolu’da izlediğim en zevkli, en keyifli, en mücadeleli karşılaşmalardan biriydi. Sahada verilen mücadeleyi görünce, insanın aklına ister istemez, ‘daha önce neredeydiniz’ sorusu geliyor. Bunda hiç kuşkusuz en büyük faktör Gaziantepspor ile Vestel Manisaspor’un küme düşme korkusunu iliklerine kadar hissetmesiydi. Bizde böyledir. Kazananın çok şey kazanacağı, kaybedenin de çok şey kaybedeceği final niteliğinde bir maç söz konusu olunca, sahadaki futbolcular varını yoğunu ortaya koyuyor. Hedefsiz kaldıklarında ise ipe un seriyorlar! Aslında aynı durum taraftar için de geçerli. Tribünleri doldurmaları için ya takımlarının kümede kalma savaşı ya da şamiyonluk mücadelesi vermesi gerekiyor. Tıpkı dünkü Gaziantep taraftarı gibi... Bundan önceki maçların aksine stadı tıklım tıklım dolduran ve tribünleri binlerce beyaz bayrakla adeta zambak tarlasına çeviren Antep seyircisi, 90 dakika boyunca 12. adam rolünü kusursuz bir şekilde sahneye koydu. Karşılaşmanın genelinde topa daha çok sahip olan, daha atak, daha pozitif oynayan taraf Vestel Manisa’ydı. Organize ataklar geliştirdiler, çok sayıda duran top kullandılar, bi çok pozisyon buldular, ancak kaleci Oğuz Dağlaroğlu’nu aşamadılar. Gaziantep ise, özellikle Veysel Cihan ile Kayseri maçı öncesi yedek kulübesinin gediklisi olan Ekrem Dağ’ın geliştirdiği kontrataklarla etkili oldu. Bu ikiliye Diawara’nın ayak uyduramaması ve kaleci Ufuk’un kurtarışları, skor tabelasının ev sahibi ekip lehine değişmemesinin en büyük nedeniydi. Buna karşın, Erdoğan Arıca’nın oyundan aldığı ilk oyuncu Ekrem Dağ, ikincisi de Veysel Cihan oldu!Maçın en tuhaf yanı ikisine de yaramayan beraberliğe iki takımın da sevinmesiydi. Oysa haftaya kaybetmeleri durumunda ikisi de küme düşebilir. Sahanın iki yıldızı vardı: Kaleciler Oğuz ve Ufuk...