Emre'nin maçı

Sonunda debelene debelene, yalpalaya yalpalaya, bata çıka, bağıra çağıra zurnanın zırt deliğine gelindi. Ezeli rekabet, eceli rekabet aşamasında bu kez. İkisinin de kader kördüğümü pazar günü Ali Sami Yen’de çözülecek.
Yenen son haftaya kadar oyunun içinde kalabilmek için, heyecanı biraz daha uzatabilmek adına vize alır. Yenilen, ya Avrupa Kupaları’na katılabilmenin formülüyle uğraşır ya da formalite eziyetiyle boğuşur. Hele beraberlik, Sivasspor, Beşiktaş ve Trabzonspor için bonus olur.
Her iki takım taraftarı da, kendi mutluluklarını diğerinin mutsuzluğuna, mutsuzluklarını da diğerinin mutluluğuna endekslediği için, ortak dibe vuruş kimsenin canını yakmaz. Ancak futbolcular açısından stresi çok yoğun bir maç, dolayısıyla soğukkanlı olabilenin kazanma şansı daha yüksek.
Alex büyük olasılıkla, Edu da kesinlikle yoksa bile Lugano ve Emre var. Fenerbahçe’de maçın kaderi Emre’nin ayaklarına bağlı... Çünkü hem rakip atakları karşılayan hem de karşı atağı başlatan kilit adam rolünde o olacak. Tabii bütün tribünler de, rakipler de, medya da şimdiden başlayarak onun üzerine oynayacak.
Bu çocuk, Fenerbahçe’ye geldiğinden bu yana saha içinde ve dışında linç yaşıyor. Eziyorlar, vuruyorlar, çekiyorlar, itiyorlar, taamüden katlediyorlar ama görmezden geliniyor. Kendisi ceza kesmeye kalkışınca da anında duvara çarpıyor. Oysa yurtdışına gidene kadar tam tersi geçerliydi, öyle alıştırılmış, öyle alışmıştı. Forma değiştirince ‘katli vacib’ fetvası verildi. Ertelenip ötelenen rövanş ve intikam duyguları katmerlenerek depreşti. Dengesi de şaştı doğal olarak. Ee, Türkiye’nin çıplak gerçeğiyle acımasızca yüzleşiyor artık.
Derdimiz şartlandırmak değil uyarmak. Elbette kendisi de farkında... Bu maçta özellikle tribünlere kulak tıkamayı bilmeli, sinirini yenmeli. Küfürlere, darbelere, çalmayan düdüklere, çıkmayan kartlara, tepki ya da tekmeyle cevap verme tuzağına düşmemeli. Cezayı oyun zekasıyla, hırsıyla, motivasyonuyla ve tecrübesiyle kesmeli...