Kırılgan

Fenerbahçeliler’in “öpen-möpen” değil, “ısıran ve koparan” takım beklentisi bu sene de gerçekleştiril(e)medi.

Devleri alt edecek kalibre ve kalitede transfer bekleyenler, iç piyasaya bayram ettirecek hamlelerle yetinmeye zorlanıyor. Bu takım hala çok kırılgan, çok durağan, cılız ve güçsüz. Böyle giderse bayram seyran demeden öpenleri de çok olur.

Diğer maçlara oranla tek fark, takımın panik havasından ve hırçınlıktan sıyrılıp, daha sakin ve ürkütücü görünmesi o kadar. Fenerbahçe üçe bölünmüş gibi oynuyor. Dişliler bir türlü oturmuyor. Yani takım bütünlüğü hala uzak bir kavram. Peki bu handikapları aşmanın yolu ne? Öncelikle yaratıcı ve atletik ayaklar. Doğru yere doğru koşular, doğru yardımlaşma ve hız. Ama bunları da araki bulaki! Hal böyleyken Şota’yı rahatlatan hamleyi Fenerbahçe yapıyor. Rakibi korkutacak, çökertecek organizasyon silahı Alex oyundan alınıyor. Kayseri’deki futbolunun çeyreğini bile sergilemeyen Mehmet Topuz oyunda dururken. Yani yangında ilk kurtarılması gereken, ilk feda edilen oluyor nedense.

Şota’yı güldüren diğer hamle ise Selçuk oluyor. Kayserispor bir anda tabelayı 2-0’a döndürüyor. Sonrası ezberlenmiş görüntüler. Fark yeme korkusuyla ayakları dolanan, gülünç ve çaresiz durumlara düşen bir Fenerbahçe. Kayserispor, kendi PAF takımıyla antrenman maçı oynasa, bu kadar eğlenemezdi. Zaten Fenerbahçe, Türkiye’yi bu eğlenceden mahrum bırakmamak için, hiç bitmesin diye kaç yıldır bonkörce para harcayıp çaba sarf etmiyor mu? İşte bu da taçlanmış gurur tablosu.