Geçmiş olsun...

De Sanchtis’in şahsında, deprem felaketi mağduru tüm İtalyanlar’a ‘geçmiş olsun’. Asrın depremine şahit olmuş bir Adapazarlı olarak da, ne büyük acıdır iyi bilirim. Vefat edenlerin toprağı, yaralıların şifası bol olsun.
Gaziantepspor iyi başladı, dengeledi sonra Galatasaray. Kewell topu lahmacun hamuru gibi açtı. Baros topa lezzet katarken, acısı da ev sahibine kaldı. Dakika 10 ve 0-1 öndedir konuk.
Tribünde asil, kenarda yedek teknik direktörlüler, sağ kanadını mükemmel işletti. Üstelik uzun süre. Yozgatlı bu işleyişin, topu dağa taşa atanıydı! Daha sonra Balta kademe anlayışıyla kesmeye başladı, Gaziantepspor ataklarını.
Emre Aşık resmen istikrar abidesi. Doğru ve yararlı oynadı. İstikrarı göstergesi kart dahi, çok yerinde görülmesi gerekenlerdendi. Tabata çok kez öyle gitmiş ve golle ya buluşmuş, ya da buluşturmuştu çünkü.
Gencecik çocuğa saygı duyulur mu? Hak ederse duyulur. Arda’ya duyacağız öyleyse. Yavrukurt gibi ‘daima hazır’. Sabri ve Ayhan’ı da aynı statüde anmalı, Murat Ceylan’a da dikkatle bakmalıyız.
İkinci yarı da tempolu başladı ev sahibi. Pozisyonlar da buldular. Ayhanla, Yozgatlı karışması tarifi, Mehmet’in ‘hazır mezarın bayat ölüsü’ olma hevesidir. Dümdüz Antalya yolunda takla atan Alanyalı, taklaya gelmedi bu defa!
Kewell’ı biraz ürkek ve yavaş, Ümit Karan’ı da her önüne gelenle, düşüp kalkmaya hevesli gördüm. Gönyesini düzeltebilecek bir Barış, bir karış ağzı açık bırakır herkesi. Volkan çok bindirdi de, gereken bölgeye indiremedi.
Korkmaz korkudan değil maçı kurtarma düşüncesiyle, Güven’le savunmasını güvene aldı. Şaş’ı da kattı. Doğru yaptı. Zorlu rakipten baklava lezzetinde, 3 puanı da kaptı...