Kadayıfsaray!

ASY’nin Aslansaray’ı, deplasmanların Kadayıfsaray’ı. Be birader, bu kadar da mı değişir kimlikler? Uzun ve Kısa Co’ların özgün saç modelleri de olmasa, yandık. Tanımak mümkün değil! Rijkaard rakiplerini ya iplemiyor ya da doğru dürüst analiz etmiyor. Colman ve Cale’yi nasıl olur da, hesaba katmaz insan?

Sadri bey; her daim Polat’ın yanında. Desteklemekle meşgul! Samimiyeti gören Galatasaray reisi, Şener eşliğinde ‘malihulya’ya daldı. Başkan’ındaki melankolik dalgınlığı gören teknik kadro ve futbolcular da, ‘oynamadan aldık’ sandı. Oysa Sadri bey, hep gülümsüyor olsa da... Şenol Güneş’in en son gülümserken görüldüğü yer ‘nikah masası’.

Galatasaray hızlı başlayıp, iki de pozisyon buldu da, Trabzonspor’un ‘Kolbastı’ temposuna uyamadı! Dağıldılar sonra. Yediler sallanırken! Colman ve 1-0. Kolbastı hızı, çakır keyif sallanıp ‘Rap’ yaptığını zannetmeye benzemez tabii. Tempo lazım, güç lazım, devamlılık lazım. Trabzonlular’da var olup, Etiler tarafında bulunamayan etkinlikler yani!

Şey... Acaba antrenmanlar geceye alınsa ve Florya mesaisi, futbolcuların meşguliyet (!) zamanlarıyla eş zamanlı yapılsa, daha yararlı olmaz mı? Geç kalınmış olsa da, denemeye değer. Herkes Emre’ye kızdı. Doğru da, ya o topu atana ne demeli? Ekrem Karaberber daha 30 sene önce, kalesine doğru geri yapanı döverdi. Neill bebekken yani!

Galatasaray fırsat yakaladı mı? Yakaladı. Kaçırdı mı? Kaçırdı. Bu vaziyet trilyonlar harcayınca şık olmaz. Bir de spor kulübünde politikacılık şık olmaz! Değil mi Cengiz abi? Neyse ben bu ara bolca gönderilen, taraftar mesajlarından esinlenerek bitireyim ‘Bu kadro, bu yıldızlar bize şahsiyetimizi geri getirdi. Kendimize getirdi. Büyük Polat, devam Polat...’ Ya benim fikrim? Devam Polat... Bodrum’a!