İnatla ve aşkla bugüne geldiler

Yaşadıkları tüm travmalara rağmen sevdikleri bu ‘asla ama asla sadece futbol olmayan’ oyundan hiç vazgeçmedi Trabzonsporlular... Dar sokaklarında ve dinmeyen yağmurlarında her yıl yeniden, inatla, aşkla kendilerini buldular. Şampiyonluk yaşanmadan ve de o coşku hissedilmeden bu sevgiyi kuşaklara aktardılar üstelik. Onlar sadece ve sadece çocuklarını nasıl Trabzonsporlu yapabileceklerini düşünerek günlerini tükettiler. Ömürlerini verdiler. Gurbetçi Trabzonsporlular’ın çocukları okullarında sadece bir kaç kişi olabildiler. Sınıflarında ise çoğunlukla tek başlarına. Ama başları dik verdiler bu hayatta kavgalarını. İyi günde, kötü günde...

Hapsedilemez sevgi

Aynı çocukların ebeveynleri sıkça karşılaştıkları saçma sapan bir soru karşısında adeta yıllarca sınandılar. Israrla, inatla sordular, ayıplar gibi. ‘İyi ama ilk takımın hangisi?’ dediler. “Bugünüm de, yarınım da” oldu aldıkları cevaplar hep. Ne onlar sormaktan vazgeçti, ne aldıkları cevabın harareti düştü. Böyle süreçlerden geçildi ve bu aşamaya gelindi artık. Şehrine hapsedilmeye çalışılan bu sevgi, ülkenin her sathında kutlanacak bir büyük şölene dönüşüyor şimdi.

O çocuklar büyüdü

Coğrafya kader midir keder midir bilemem ama Trabzon’dan başka yerde taraftarı yok, kutlama olmaz diyen kanaat önderlerini bile gördü bu gözler! Onlara sadece ülkemizin değil dünyanın topoğrafik haritalarına bakmalarını öneriyorum. Çocuklar çoktan büyüdüler ve bayrağı devraldılar. Dünyanın da ‘her yer’ine dağıldılar. Çünkü öldüremeyen şey güçlendirdi onları.