ASY'de ben de ağladım

1985’ten beri hemen hemen her maçı izlediğim ASY’de kombinelerin ilk çıktığı yıldan itibaren hep oturduğum güzeller güzeli yerime son kez bakarken, tam 25 yılım geçti gözümün önünden. Yaşattıkları için sönmüş ışıklar ardından şükranımı sundum kurucumuzun adını taşıyan kutsal mekana.
Her şey bittikten sonra ayrılırsa bir rüyanın biteceğini bilenlerin acısını duyan binlerle birlikte zorla çıkabildim dışarı, artık orada Galatasarayım’ı izleyemeyeceğimi bilerek.

Efsanelerin maçından sonra dev ekranlara yanıstılan görüntüler tüylerimi diken diken etti.
Yıllar önce atılan gollerde topun çizgiye geçtiği anlarda aslını andıran sevinç çığlıklarına eşlik ettim. Galatasaray sevdasını yüreğime düşüren annemi rahmetle, babamı sevgiyle andım.
En çok da Metin Oktay’ı özlediğimi hissettim. Tevfik Sırrı Gür Stadyumu’nda canlı izlediğim son resmi maçını oynadığı Mersinim’i, Tarsus Amerikan Koleji günlerimi, okul kardeşlerimi hatırladım.
Tribündaşım, kombine komşum sevgili Ali Kırca’nın olağanüstü gösterisinde en çok Gheorghe Hagi’yi izledim. Ali Kırca’nın ölümsüz şiirinin yakıcılığını Hagi’nin alkışlarında yaşadım.
İlkokul müsameresinden beter bir koreografi ve iticilik ötesi bir müzik eşliğinde sunulmaya çalışılan adına kimilerinin dans gösterisi dediği ucubeyi Ali Sami Yen Stadyumu’nun veda gecesine layık görenler adına utandım.

Galatasaray tarihinin unutulmaz başkanlarından Selahattin Beyazıt’a yapılan tezahürata karşılık şimdiki başkanın konuşamayacak duruma gelmesindeki acı realiteyi kavradım.

Başkan’ın sahneye çıkabilmek için Selahattin Bey kalkanına muhtaç kalmasındaki kendi sorumluluğunu sorguladım. Taraftarın sevgilisi konumundan bugün geldiği yeri ibretle kıyasladım.
Ama iyisiyle-kötüsüyle Galatasaraylı olduğuma şükrettim.