Üzdün milleti!

Golsüz biten Arsenal maçı gecesi, milliyet.com.tr’de Fenerbahçe maçıyla ilgili şöyle bir yorumu vardı, ‘ibrahim akif’ isim ya da rumuzlu bir okuyucunun “üzdün milleti... ne olur yeseydin 8-10 gol!”...
Bizim de maç yazısı başlığımız “10 olmadı!” idi...
Ne yazık ki, yemedi!
Ülke gündemini değiştirecek, Obama’dan dolayı atılan ilginç ve anlaşılmaz sevinç çığlıklarını bile geride bırakabilecek bir sonuç alamadı Sarı-Lacivertliler. Gazete, televizyon ya da radyolarda, sansasyonel ilk haber olma şanslarını yitirdiler! Tek bir orta parmak bile yoktu herhangi bir gazete manşetinde.. Veya tek bir alaycı gülümseme bir televizyon kanalında!
Aslında parmak da kalktı, alay da edildi de, biz veya siz göremediniz bu sefer! Çünkü, kaldıran da, alaycı davranan da sıradan ve gerçek Fenerbahçeliler’di o gece! Günlerdir sayılıp duruldu ya, 5’ten 10’a kadar sinsice!
Bir zamanlar, Galatasaray’ı üç yıl üst üste şampiyon yapan teknik direktör Brian Birch, Fenerbahçe kupa maçı öncesi tribünlere üç işareti yapıp, yumruk sallayarak turlamıştı ve maçı 3-0 almıştı Fenerbahçe. Sonra tezahürat üretmişti Sarı-Lacivert tribünler Birch’ün kalkan yumruğuyla ilgili; aynı mesele!
Yıllar geçse de değişmez bazı şeyler. Beşiktaş şampiyon olur, “Beşiktaş Şampiyon” diye yazılır, yayın yapılır. Galatasaray şampiyon olur, “Galatasaray şampiyon” diye yazılır, yayın yapılır. Fenerbahçe şampiyon olur, “şampiyon Fenerbahçe “ diye yazılır, yayın yapılır...
Olay tamamen Fenerbahçe popülaritesiyle ilgilidir. İş bu nedenle, cenaze de kalkar herhangi bir olumsuz sportif sonuç sonrası, orta parmaklar da, bazı kaba etler de!
“şampiyon Fenerbahçe” genelgeçeri nasıl bir ayrıcalıksa, ‘orta parmak Fenerbahçesi’ de öyle bir gıcıklıktır; durumdan dolayı hazmedilmesi gereken!
Yani, diğeri 5 yiyip “canın sağolsun aslanım” denildiğinde bozulmaması gerekir; farklılığı olup, bunun farkında olan veya çoktan olması gerekenlerin...
Bu farklılık kendini şampiyonluk kutlamalarında da belli eder zaten. Bir, Fenerbahçe’nin şampiyon olduğu yılları ve kutlamaları getirin gözünüzün önüne, bir de diğerlerini.. Ya da kapayın gözünüzü!
Ne güzel ironi yapmış ‘ibrahim akif’ isim ya da rumuzlu okuyucu, her şeyi aslında o özetlemiş.
Umarız, ironidir yaptığı! Umarız, boşuna yazmadık! Umarız, boşuna okumadınız!