Sabır...

Her şeye rağmen, evet her şeye... Yönetimindeki fokurdamalara, basındaki basiret fakirlerinin aynı zamanda yazın klimalı, kışın yumoş kimliğinde evlerinde yazı yazıp, her vakit Galatasaray’ın açığını arayan şezlong kalemlerin acımasız eleştirilerine, bir kamp boyunca idmanları kapatıp körebe oynayan, yüzü her daim asık Frank Rijkaard’a rağmen bu çocuklar kendi gayretleriyle mükemmel bir hazırlık devresi geçirdiler. Kuşandıkları formanın, oynadıkları takımın farkına nihayet vardılar. Başta Arda beni mahcup eden, utandıran böyle utandırmaya can kurban, öyle bir perfonmans gösterdi ki dudak uçuklatan artı üç ayda sanki üç yaş alan olgunluk hanesinde. Ben madara olmaya razıyım ama sen hep böyle ol. Biraz da maç ne de olsa resmi siftah, üstelik Avrupa’ya merhaba.

Yine garip onbir, tek ithal krampon Lucas, kampta üvey evlat tavrına maruz kalan Ayhan, ki bence Hollandalı’nın en doğru kararı. Bir tecrübe, dizginleri ele alacak bir abi şart. Merkezdeki görev ona emanet. Serdar nasıl başladıysa öyle, rakibin başını döndüren topla vals yapan, yalnız fazla Arda arıyor bizden söylemesi. Mehmet dün Buca’da bugün Sami Yen’de heyecanına tercüman olmayan, bacaklarının titremesini görmezden gelmek suç, bekleyeceğiz.

Arda’nın dublesi, buna karşılık yenilen 2 gol... Merak etmeyin rövanş değişik olur. Yalnız birkaç ismin bu takımda kalması zor. Barış, Mustafa Sarp ve Aykut’un iyi niyetlerine, hırslarına saygı, ama zor, yol yakınken... Zaman herşeye gebe geçen sezona göre kıyaslarsak gece gündüz farkı takım olma anlamında, yalnızca sabır. Şimdilik ‘Şak’ günler geçtikçe, diğer ‘Şak’ta gelecek tabi Rijkaard’a rağmen. Evet bu meslek sizle bitmişti şimdi yeni başlıyor 24 saat takımı takip eden emekçiler adına. Anladın mı şezlong...