Es Es Es Ki Ki Ki... Harakiri!..

Geçtiğimiz haftanın en anlamlı ve en dramatik görüntüleri hiç kuşkusuz Eskişehir'de yaşananlardı. Anadolu'nun en çağdaş kentlerinden biri olan Eskişehir'in, bu özelliğinin futbol kültürüne de yansıdığına tanık olduk. Öyle ki, maç öncesi Bursasporlu taraftarların gruplar halinde şehrin her tarafında hiç bir tacize, küfüre, saldırıya maruz kalmadan dolaşabildiklerini gördük. Hatta bırakın tacizi, Eskişehirli taraftarlarca çok iyi ağırlandıklarını duyduk. Her ne kadar son yıllarda azalsa da, taraftar kavgaları, ülkemizin çeşitli kentlerinde hala varlığını koruyor. Bu sorun yakın bir zamana kadar da çözülecek gibi görünmüyor. Zira bu bir kültür meselesi. Öncelikle medeniyetin imbiğinden geçmiş bu futbol kültürünü edinmemiz ve özümsememiz gerekiyor. Bu da ancak dipten gelen bir dalgayla olabilir. Çünkü hepimiz biliyoruz ki kulüp yöneticileri, böylesi bir kültürü futbol ailesine yerleştirecek çapta ve donanımda değil. Hatta bırakın onlara böyle bir misyon yüklemeyi, futbol terörününün baş müsebbibi olduklarını bile iddia edebiliriz. Toplum, ancak va ancak Eskişehir'deki gibi spesifik gelişmelerle kendini dönüştürebilir.
Bu, Eskişehir'in aydınlık yüzüydü. Diğer yüzü ise karanlık değil ama dramatikti. Malumunuz, Eskişehirspor, Bursaspor'a Emre Toraman'ın kendi kalesine attığı iki golle 2-1 yenildi. Bir futbolcunun kendi kalesine gol atması çok da olağandışı bir şey değil. Burada sıradışı olan bir futbolcunun aynı maçta kendi kalesine iki gol atmasıydı. Daha da sıradışı olanı ise, 2-2 sonuçlanan PAF maçında da Eskişehirspor PAF Takımı'nın kendi kalesine iki gol atması. Bereket burada golleri ayrı ayrı futbolcular (Haldun, Hüseyin) atmıştı! Hani, derler ya, "Tanrı'nın işi gücü yoktu da bugün benimle uğraştı" diye. Eskişehir'in ki de o misal. Neyse ki, Eskişehirliler hepsini olgunlukla karşıladı ve başta Toraman olmak üzere kalelerini şaşıran futbolcularını bağrına bastı. Gönüllerine sağlık.