Kocaman bir alkış

Tribünlere astıkları Mevlana pankartları ve o pankartlarda yazılı özdeyişlere sadık kalarak 90 dakika takımlarını centilmence destekledikleri, dahası bir avuç Ankaragücü taraftarının tahriklerine kapılmadıkları, hatta küfürlü tezahüratlara, “Sizi Allah’a emanet ediyoruz” tezahüratıyla karşılık vererek statlarda bir ilke imza attıkları için... Sonra bir alkış da Konyaspor takımına... Oynadığı pozitif futbolun yanısıra, kontratakta Ankaragücü defansını eksik yakalamalarına rağmen, El Saka’yı uyararak topu taca attırdıkları ve bu davranışı alkışladıkları için...Alkışın büyüğü ise elbette Aykut Kocaman’a... Karakterini ve ruhunu takımına yansıttığı için... Birey, özgün karakteri, kişiliği ve dünyaya karşı duruşuyla anılır. Topluluklar ise liderleriyle... Konyaspor da, lideri Aykut Kocaman gibi... Sakin, ölçülü, kontrollü, centilmen, ne istediğini bilen, kendinden emin... Yeşil-Beyazlı takım dün de Ankaragücü karşısında kendi klasiğini sahaya yansıttı. Ceyhun’un yokluğuna rağmen üstünlüklerini rakiplerine kabul ettirdiler. Zafer Demir’in organizatörlüğünde ayağa çabuk paslarla sürekli hücumu düşündüler, gol aradılar. Yüksek pas yüzdesiyle oynadılar. Zaman zaman arka arkaya 15-20 pas yaptıkları görüldü. Ligimizde arka arkaya 3 pası yapamayanları düşündüğümüzde Konyaspor’un kalitesi kendiliğinden ortaya çıkar sanırım. Skorun 2-0’da kalmasının nedenleri arasında, Murat Hacıoğlu’nun gününde olmayışını, Belal’in pozisyonları cömertçe harcayışını, kaleci Orkun’un kurtarışlarını ve Ceyhun’un eksikliğini gösterebiliriz. Konyaspor,devre arasında yapacağı bir iki takviyeyle ikinci yarının flaş takımı olabilir. Ankaragücü’ne gelince... Gelmesek iyi olur. Bu oyun anlayışı ve kadro yapısıyla işleri zor. Umut kalitesinde en az dört oyuncuya ihtiyaçları var. Aksi takdirde...