Salih Uçan'ı uçurmak!

Bu söz, toplumca muzdarip olduğumuz sığ bakış açısını en iyi anlatan özlü sözlerden biridir aslında... Gerek siyasi, gerek sportif, gerek tarihsel, gerekse sanatsal eleştirilerde sıkça başvurduğumuz bir yöntemdir bu... Yaşanan bir olumsuzluk halinde kişileri hedef alarak arka plandaki gerçek nedenleri ıskalamak, sık sık yaşadığımız durumlardan biridir. Onun içindir ki, bir türlü temele inemeyiz; biriken sorunların daha da kangrenleşmesine neden oluruz.

Son yıllarda internet medyasının da etkisiyle sayısı hızla çoğalan futbol yorumcularının bir türlü kurtulamadığı bir hastalıktır meseleye sığ yaklaşmak. Alınan bir yenilgide ya bir futbolcu hedef alınır, ya da bir teknik direktör. Aslında hepsi bir bütünün parçalarıdır. Kurulan makinenin dişlileridir tümü. Ne bir teknik direktör tek başına başarılı ya da başarısızdır, ne de herhangi bir futbolcu... Ortada yanlış kurulan bir düzen varsa, o mekanizmanın içindeki doğru parçalar bile alternatif üretmekten uzak kalırlar. Bunun son örneğini Fenerbahçe'nin 17 yaşındaki futbolcusu Salih Uçan'da yaşadık. Kaptırdığı bir topun üçüncü gol olarak Fenerbahçe ağlarına gitmesi ve oyunun kopmasına yol açması, genç oyuncuyu bazı eleştirmenlerce hedef haline getirdi. Neden oyuna alındındığından başlayıp, tecrübesinin bu tür maçların atmosferini kaldıramayacağına dair ipe sapa gelmez yorum ve analizler yapıldı. Aynı eleştirmenler, bir kaç hafta sonra Türkiye'de neden genç oyuncu yetişmeyeceğine dair derin analizlerde (!) de bulunacaklardır, merak etmeyin! Oysa sorun, Fenerbahçe'de bu sezon doğru ve akılcı bir planlama yapılıp yapılmadığıyla ilgilidir. Ama o at gözlüğü yok mu işte!