Misyonları ve karakterleri gereği bazıları öne çıkar sadece... Bu durum, bir teknik direktörün kimliğinde yoğunlaşır çoğu zaman. Ve doğal olarak ya bu işin kaymağını yerler ya da bedelini öderler. Bazan da bir takımı özel kılan özel sporcular çıkar sahneye.

Sahip oldukları meziyetlerle fark yaratırlar. Hocalarının en önemli kozu, takım arkadaşlarının ve taraftarın da en büyük güvencesi olurlar. Her şeyin ters yüz olduğu bir anda ortaya çıkıp, takımlarının kaderini değiştirirler. Katkıları maksimumdur. Günümüzde bunun birçok örneği mevcut. Ülkemizde ise bu kategoriye sokabileceğimiz en önemli futbolcu Selçuk İnan'dır. İki sezon önce Trabzonspor'da, geçen sezon da Galatasaray'da ligdeki güç dengesini alt üst eden bir rol modeli oldu. Bu sezon takıma yapılan takviyelerle birlikte performansının daha da artması bekleniyordu. Gelgelelim tam tersi oldu. Geçen yıl Melo'yla birlikte ligin en başat ikilisi olurken, bu sezon Galatasaray'ın en yumuşak karnı durumuna düştüler. Bunda elbette Melo'nun bütün yaz boyunca ağustos böceği gibi kulağının üstünde yatmasının rolü büyüktür. Ancak bu Selçuk İnan gibi bir yetenek için mazeret olmamalıdır. O, kendi klasiğini sahaya yansıtması halinde yanında oynayananın o kadar da önemi olmayabilir. Sanırım sorun Selçuk İnan'ın zihninde. Hala milli takım travmasını atlatamamış gözüküyor. Alışılagelmiş futbol kimliğinin dışında bir görüntü veriyor. Örneğin; arada bir forma şansı bulan Yekta kadar bile sorumluluk almıyor. Risksiz bölgelerde geriye ve yana top dolaştırıyor. Çoğu zaman kalecide biten bu pas trafiği, Muslera'nın gelişigüzel vuruşuyla rakip atağa dönüşüyor.

Kendi takımını hücuma kaldıramadığı gibi, takımının kontratak yemesine de neden oluyor. Hiç bir hoca futbolcusuna 'böyle oyna' diye talimat vermez. Türkiye'de özgüveni en yüksek oyuncu olmasına karşın, bu sezon yaşadığı güven bunalımının altında yatan nedenleri bulup ortaya çıkarması ve tedavi etmesi gerekiyor. Futbolda istatistiklerin bir takımın performansını açıklayamayacağına inanırım. Ancak aynı durum, futbolcunun bireysel performansı için geçerli değildir. Selçuk İnan'ın geçen sezon ile bu sezonki istatistiğine bakacak olursak aradaki uçurumu daha iyi görebiliriz. Ve Galatasaray'ın neden mehter takımı gibi iki ileri bir geri gittiğini de... İşte size iki farklı Selçuk İnan: Geçen sezon 39 maçta 13 gol, 10 asist, bu sezon ise 13 maçta 2 gol, 2 asist!

Bundan dolayı da iki kulüp arasında rakip salona seyirci götürülmemesi konusunda bir protokol de imzalanmıştı. Gelgelelim, bu protokole zaman zaman uyulmuyordu. Salona gelen taraftar profili bilindiği halde federasyonun ve bazı yöneticilerin aymazlığı sonucu ateşle barut yanyana getirildi. Sonrası malum zaten. Geliyorum diyen bela göz göre göre geldi. Sorumlular buna göz yumdu. Sporda Şiddet Yasası’nı budayanlar, mevcut yasayı bile gerektiği gibi uygulamayanlar, holigan çetelerine kol kanat geren kulüp yöneticileri olayların baş sorumlusudur. Asıl hesap vermesi gerekenler onlardır. Ama vermeyecekler. Göstermelik bir kaç göz altı sonrası olayları çıkaranlar da bir dahaki maçta yine salonda, sahada yerlerini alacaklar. Çünkü düzen böyle. Allah belasını versin!

Fenerbahçeliler'in son yıllarda yaşadığı bir paranoya vardı, 'Fenerbahçe düşmanlığı' şeklinde... Bu paranoya, bugün ne yazık ki gerçeğe dönüşmüş durumda. Elbette bu hezeyanı tetikleyecek bir takım düşmanlıklar geçmişte de yaşandı, ama şimdiki gibi organize ve yaygın değildi Fenerbahçe düşmanlığı... Kayseri'de olanlar, bundan sonra olacakların habercisidir. Geliyorum diyen bela, göstere göstere geldi. Düne kadar Anadolu'nun çeşitli kentlerinde oynanan Fenerbahçe maçlarında açılan pankartlar Fenerbahçe düşmanlığının daha da tırmanacağının göstergesiydi. Ama kimse bunun üzerinde fazla durmadı. Gerekli önlemler alınmadı. Ve sonunda bir kentin göbeğinde Fenerbahçe otobüsü saldırıya uğradı. Elbette bunda, futbol iklimimizin demagoji ve ilkellikten ibaret olmasının rolü büyük. Hakça, adilce, karşılıklı saygı ve hoşgörü çerçevesinde rekabet edemeyişimizin fanatizmi ve düşmanlığı körüklediği bir gerçek. Fenerbahçe yöneticilerinin de bu değirmene su taşıdığı tartışma götürmez. Hatta olanlardan ders almamış olacaklar ki, Fenerbahçe düşmanlığı tırmanmasına rağmen hala gerilim politikalarını sürdürmekte ısrar ediyorlar. Durup dururken FB Tv'de Fatih Terim'i hedef gösteren program yapmaları bunun en canlı örneği. Ama benim üzerinde durmak istediğim bu değil. Bu tehlikeli tırmanışa karşı başta federasyon, emniyet ve yargı olmak üzere herkes üzerine düşeni yerine getirmek zorundadır. Hiç kimse mazeretlere sığınmamalı, şike sürecini hatırlatıp 'ama'lı cümleler kurmamalıdır. Holiganizm, holiganizmdir. Nasıl ki terörün dini, milliyeti, ırkı yoksa, holiganizmin de rengi yoktur. Sonuçta hepsi terördür. Bu gün Fenerbahçe otobüsünü vuran taş, yarın bir gün bumerang gibi döner 'oh olsun' diyenleri de vurur. Sonra o taş o kadar büyür ki, kimse altından kalkamaz!

Gerçekten de Fatih Terim'in elinde ikinci baharını yaşayan bir çok futbolcuya tanık olduk. Galatasaray camiasının hocalarına olan sınırsız güveninin, inancının en büyük nedenlerinden biri de Terim'in bu özelliğidir. Motivasyon ustası olması ve futbolcularına adil davranması, çalışanın, hazır olanın formayı kapacağı inancını pekiştiriyor oyuncularda... Ve dolayısıyla takımda as-yedek kavramı ortadan kalkıyor. İlk 11'de sahaya çıkanla, yedek kulübesinde ve hatta tribünde oturan arasında bir fark kalmıyor. Terim için kadro derinliğinden en iyi faydalanan, hatta o derinliği bizzat yaratan teknik direktör diyebiliriz rahatlıkla...

Gelgelelim, bu sezon Galatasaray'ın şu ana kadar verdiği görüntü, Fatih Terim'in bu sıradışı özelliğine tezat teşkil ediyor. Galatasaray'da yedek kalan oyuncularda inanılmaz bir gerileme gözleniyor. Her biri milli olan futbolcular sahada öz güven sorunu yaşıyor. En basit pas alışverişini bile gerçekleştiremiyorlar. Gol pozisyonuna girmekte zorlanıyorlar, girdikleri pozisyonlarda da müthiş bir acemilik sergiliyorlar. Ligdeki son oynanan Elazığ maçıyla, kupadaki Balıkesir maçı Galatasaraylıları sezonun ilerleyen haftaları için büyük bir endişeye sevk etmeye yetti de arttı bile... Geçen yıl takımın yükünü taşıyan Selçuk ve Melo gibi oyunculardaki düşüşün hala giderilememiş olması da, Sarı-Kırmızılı takım için ayrıca bir handikap teşkil ediyor. Bütün bunlara, tüm formsuzluğuna rağmen Melo'nun sürekli ilk 11'de yer bulması da eklenince, kısık sesle de olsa Terim'in adaleti de sorgulanmaya başlandı. İşte bir takım için en büyük tehlike de budur. Hocanın adaleti konusunda kuşku bulutları oluşmaya başladı mı, o takımdan hayır gelmez.

Terim'e bu konuda akıl vermek bana düşmez. Haddime de değil. O ne yapacağını bilecek kadar akıllı ve tecrübeli bir hoca. Ben sadece karşımdaki fotoğrafı yorumlayıp, uyarı görevimi yerine getiriyorum o kadar...

Ben de yıllar önce bir yazımda, her iki söze atıfta bulunarak “Başarıyorum, öyleyse vurun!” diye yazdığımı hatırlıyorum; başarılı insanlara karşı oluşturulan linç atmosferini anlatmak için...

Şimdi görüyorum ki, bu konuda bir arpa yolu yol kat edememişiz. Voleybol Federasyonu eski Başkanı Erol Ünal Karabıyık’ın başına gelenleri ibretle izledik, bundan yaklaşık bir buçuk ay önce... Görev aldığı 6 yıl boyunca Türk voleyboluna çağ atlattı. Türkiye’yi Dünyanın en ileri voleybol ülkelerinden biri haline getirdi. Federasyonun yapısını idari ve mali olarak çağın ötesine taşıdı. Voleybolu, tesisleriyle, bütçesiyle, para kaynaklarıyla Türkiye’nin en zengin federasyonlarından biri haline getirdi. Gelgelelim, bütün bunları gerçekleştiren Karabıyık, 116 imza toplanarak girdiği seçimi 81 oyda kalarak kaybetti.

Seçim sürecinde neler yaşandığını anlatırken bazen gözleri doldu, bazen öfkelendi, bazan da acı acı güldü. Doğrusunu söylemek gerekirse anlattıkları beni dehşete düşürdü. Ancak çok az bir kısmını yayınlayabildim. Çünkü Erol Bey, bir çok şeyin aramızda kalmasını istedi. Devlet adamlığı terbiyesinin böyle gerektirdiğini söyledi. Ben de saygı duydum. Sadece onun müsade ettiklerini sizlerle paylaştım. Okuduklarınız buzdağının görünen yüzüdür. Bunu bilin yeter.

Ben, zaman zaman bu toplumun ölmeye hazırlandığı hissine kapılıyorum. Zira aklını, sağduyusunu, vicdanını, adalet duygusunu yitirmiş bir toplum görüntüsü var ortada. Bütün bu değerleri kaybettiğiniz vakit, ölmeye yüz tutmuşunuz demektir. Ve bu süreç gerçekten de çok ızdırap vericidir. Çağdaş toplumlarda normal karşılanabilecek, hoşgorüyle yaklaşılabilecek hatalar, yanlışlar bizde infial yaratabiliyor. Verilen tepkilerin aşırılığı ve insafsızlığı karşısında delirmiş olduğumuzu düşünüyorum. Sanki hepimiz birer 'Amok Koşucusu'na dönmüşüz. Hazin sonumuza doğru son sürat koşuyoruz.

Fırat Aydınus'un hatalı kararı sonrasında yaşananların akılla, izanla, ferasetle açıklanacak hiç bir tarafı yok. Dünyanın her yerinde futbol oynanıyor ve her yerinde hakemler hatalı kararlar veriyor. Hakemler, bir takımın bir sezonluk emeğini bir düdükle heba edebiliyorlar. Ama bu, hiç bir zaman bir hakemi linç kampanyasına dönüşmüyor. Çünkü hakem hatalarının da bu oyunun doğasında olduğunu biliyorlar. Futbolun asli unsurları bu bilinçle statlara koşuyor. Orada yaşanabilecek her türlü sürprize hazırlıklı oluyorlar. Kendi aleyhlerine yapılabilecek bir hatanın, günün birinde lehlerine de yapılabileceğinin farkındalar. Ve işte bunun için günümüz dünyasının medeniyetini onlar inşa ediyor. Biz ise bir zavallığın pençesinde kıvranıyoruz. Türkiye'nin en iyi iki hakeminden birine reva gördüğümüz muameleden hicap duymak bir yana, arenayı dolduran Romalı gözü dönmüşler gibi başparmağımızı aşağıya çeviriyor ve infaz istiyoruz. Bunun fitilini ateşleyen de ne yazık ki, futbolculuğunda karşı tarafa empati duyduğu için takımından kovulan Aykut Kocaman. Benim son yıllarda tanıyamadığım Aykut Hoca... Bu toplumu dönüştürmesini beklerken, kendisi dönüşüp kalabalıkların içine karışan Aykut Hoca... Fırat Aydınus, ülkesini temsil için giderken, kendi yurdunun havalimanından polis nezaretinde ayrılmış. Dönünce de düdüğünü asması kuvvetle muhtemelmiş. Eşini, çoluğunu, çocuğunu tehdit ediyorlarmış. Zaten ekrandaki zavallılar da onun ailevi meselelerini dillerine dolamışlardı. Yani bu kadar olduk. Şimdi soruyorum Aykut Hoca! Bu olanlardan sonra mutlu musun? Mutluysan yolun açık olsun!

Futbolda kazanmanın ilk koşulu, çabuk düşünmek, çabuk oynamak, doğru yerlere doğru zamanda, doğru hamleler yapmaktır. Galatasaray, derbiler dahil tüm maçlarında rakiplerinden daha fazla istatistiki değerlere sahip olmasına karşın aynı oranda üretken olamıyor. Bunun en önemli nedeni, çabuk oynayamıyor, hücuma hızlı çıkamıyor; dolayısıyla rakibin yerleşme düzenini bozacak atak girişimlerinde bulunamıyor. Yine bu sorunlarla alakalı olarak kanatları kullanamıyor, uzaktan etkili şutlar atamıyor. Attığı gollerin büyük çoğunluğu forvet oyuncularının bireysel becerilerinden kaynaklanıyor. Galatasaray'ın futbolu, birinci ve ikinci bölgede al gülüm-ver gülüm tabirinden... Bu da, kendi yarı alanında çoğalan rakipleri karşısında hiç bir şey ifade etmiyor. Elinde Ahmet İlhan, Lualua, İlhan Parlak gibi hızlı, çabuk ve teknik oyuncuları bulunan bir rakiple karşılaşınca da bu geceki gibi bir tablo ortaya çıkıyor. Zira Galatasaray'ın en sorunlu bölgesinin defansı olduğu sezon başından beri bilinen bir gerçek. Hızlı ve çabuk forvetler karşısında Sarı-Kırmızılı takımın defansı tel tel dökülüyor. Bu akşam üç gol bulan Karabükspor'un tarihi bir farkla Arena'dan ayrılması işten bile değildi.

Karabükspor, Galatasaray'ın makyajının nasıl döküleceğini bu gece herkese ispatladı. Galatasaray'ın bu futbolla ligde bu haftaya kadar lider gelebilmesi, sahaya yansıyan gerçeklerin görmezden gelinmesine ve bir illüzyonun yaşanmasına neden oldu. Bu işte bir yanlışlık olduğu ortada. Hiçbir teknik adam takımının böyle oynamasını istemez. Fatih Terim'in oyun planının sahaya yansıtılamadığı açıkça görülüyor. Belli ki Fatih Hoca, sezon başında kafasındaki şablonu sahaya yansıtabilecek oyuncuları transfer edememiş ya da ettiğini düşünmüş!

Ben bu takımın, bu oyunla Şampiyonlar Ligi'nde yoluna devam edebileceğine ihtimal vermiyorum. Ligdeki durumu ise devre arasında yapılacak operasyona bağlı. Ve böyle bir operasyon kaçınılmaz... Çünkü aksayan çok yeri ve oyuncusu mevcut. Rüya takım diyenler Galatasaray'a büyük kötülük yapmış!

Eğer büyükseniz, en şiddetli fırtınada, en ağır buhranda bile ayakta kalırsınız. Ayakta kalmakla yetinmez, yaşanan krizden gerekli dersleri çıkarır, geleceği inşa edecek atılımları da yaparsanız. Tarihinin en ağır kriziyle karşı karşıya olan Beşiktaş'ın bugün verdiği tepki, işte bu büyüklüğünün göstergesidir. Geçmişte benzer süreçleri yaşayan bir çok köklü kulüp tutunamayıp, tarihin karanlık labirentlerinde kaybolup gitti. Beşiktaş'ın sahada ve saha dışında sergilediği onurlu duruş, gösterdiği direnç kulübü nasıl bir geleceğin beklediğinin habercisidir. Ufak tefek hatalar elbette yapılıyor, ama bu alabora olmaya yüz tutmuş bir teknede normaldir. 'Feda' sloganıyla yola çıkıp sezon planlamasını minimal ölçekte yapan, doymuş, pahalı yıldızlar yerine başarıya aç gençlerle yola devam eden Beşiktaş muhakkak sahada maç kaybedecektir. Ama bu, onların gerçekten yenildiği anlamına gelmez. Beşiktaş'ı gerçek anlamda yenebilmeniz için diz çöktürmeniz, pes ettirmeniz gerekecektir. Şu ana kadar yaşananlar gösteriyor ki, böyle bir şey asla mümkün değildir.
Dünyanın en büyük futbol otoritelerini de getirseniz Beşiktaş'ın oynadığı futbolu çözemezler. Taktik, teknik, diziliş; her neyse adını koyamazlar. Tek görebildikleri sahadaki kaostur. Beşiktaş'ın oynadığı da zaten 'Kaos Futbolu'dur. Hırsla, arzuyla, inatla, dirençle, coşkuyla, isyanla harmanladıkları bir düzensizliktir sergiledikleri... Ve unutulmamalı ki, kaos teorisininin temel önermelerinden ikisine göre; düzensizliğin içinde de bir düzen vardır ve düzen düzensizlikten doğar!