Samsun şehri, Türkiye Cumhuriyeti için ne kadar önemliyse Samsunspor da Türk futbolu için o kadar kıymetli... İnişler çıkışlar yaşamış her zaman ama çok büyük hikayeler sığdırmış ömrüne. Unutulmayacak acıları da var, hafızalara kazınan başarıları da. Elbette Anadolu'nun birçok köklü kulübü gibi uçurumun kenarına geldiler. Son dalı tek parmak tutuyordu adeta. Amatör lige kadar gitmişti 4 yılda belki de. Gidenleri çok daha yeni gördük. Mersinler, Karabükler, Ordular silindi gitti hatıralarıyla. Yenilerinin dönmesi için bekleyecekler şimdi acılar içinde. Merak edenler Kocaelisporlu bir taraftara sorsun da dinlesin o dönüş yolunun çilesini. Köylerde oynanan maçlar, beton üzerinde yapılan idmanlar, soyunma odasız statlar. Çeken bilir.

Küllerinden dağ doğdu!

Başta vurguladık... Cumhuriyet ve Samsun ilişkisini... Atatürk'ün Samsun'daki dünya var oldukça silinmeyecek izlerini söylemeye gerek yok. Her Samsunlu yaşatıyor ve yaşatacak asırlarca bu derin tarihi. Bir ulus yok olacak diye beklerken yedi düvel, Ulu Önder dağ gibi bir devlet çıkardı ortaya. Samsunlular için bir diğer çok önemli şey kuşkusuz Samsunspor'dur. İşte yok olmak üzereyken o uçurumdaki tek parmağı tutup her anlamda eskisinden daha güçlü bir yapı ortaya çıkaran Yüksel Yıldırım da Samsunspor'un Atatürk'üdür. Benzetmeyi kimse başka tarafa çekmesin. Kulübü borç batağından çekip aldı, 'Kurtarıcı' oldu. Altyapıya muazzam bir Akademi kurdu, Samsun çocuklarına gelecek şansı verdi, işin ehillerini başına koydu, 'Halkçı' oldu. Sıfırdan emek verip hayatını tüketerek kazandığı servetini Samsunspor'a döktü, yeniden futbol şehrini ayağa kaldırıp 'Devrimci' oldu.

En önemlisi organizasyon

1. Lig'i 12 yıldır her sene işim gereği olduğu kadar sevdiğim için de yakından takip eden; Samsunspor taraftarına ise her zaman hayran bir gazeteciyim. Unutulmaz koreografilerinin manşetlerini gazetede hep ben hazırladım en geniş sütunları ayırarak. Yeri geldi benim de verdiği mesajlarla alakalı eleştirdiğim dönemler oldu Sayın Yıldırım'ı... İş hayatında bu denli başarılı olmuş bir insanın Türk futbol düzenine doğrudan uyum sağlaması beklenemez elbette. Ancak özellikle tepeden tırnağa kulüp organizasyonun geldiği nokta, özellikle bu sezon kurulan kadro, özellikle üst üste kaçırılan şampiyonluklardaki maddi ve manevi yıpranmışlıkla beraber Samsun şehrinde 7'den 70'e herkesin destek olması gereken biri varsa o da Yüksel Yıldırım'dır.

Samsun'dan Akşehir'e

Geçenlerde Akşehir'de düzenlenen bir U12 Turnuvası vardı. Büyük Taarruz'un başladığı yer Akşehir. Atatürk'ün istihbaratçıları yanıltmak adına organize ettiği bir futbol maçında başlattığı destan... 'Yüzyılın maçı'nı 12 yaşındaki geleceğin yıldızlarına oynattılar yani düzenlenen turnuvayla. Ülkemizde klavye başında herkes gazeteci tabii. O tarihi canlandırmada ulusal basından yer alan tek gazeteciydim. Yüksel Yıldırım'dan U12 Takımı'nın Akşehir'deki turnuvaya katılması rica edilmiş. Sadece U12 Takımı değil altyapı koordinatörü bile kafileyle oradaydı. Fenerbahçe, Beşiktaş, Başakşehir, Altınordu, Gençlerbirliği, Konyaspor gibi takımların da katıldığı bir organizasyon. Fenerbahçe Altyapı Koordinatörü Tahir Kıran'ın da bulunduğu bir sohbet ortamında ben de gazeteci kimliğimi ortaya koymadan oturdum.

Kulak misafirliği

Gazeteci önünde herkes över zaten ama daha önce uzun yıllar Galatasaray Altyapısı'nda görev yapan, Utrecht'te yıllarca çalışan Samsunspor Altyapı Koordinatörü Savaş hocanın başkanın vizyonuyla ilgili anlattıklarını dinledikten sonra ve yine tabela üzerinden eleştirildiği dönemde açıkçası bu yazıyı yazmam gerektiğini düşündüm. Samsunspor taraftarı, Başkanı'na ve bu fedakarlıklara sahip çıkmalı. Sabırla destek vermeli. Atılan temeller, geleceğe yönelik adımlar o kadar güçlü ki Bayram hoca gider başkası gelir ama Samsunspor'un önünde Yüksel Yıldırım'la beraber kimse duramaz.

Pirlo’nun Karagümrük’ünü ilk iki haftada enerjisi ve ofansif takım karakteriyle beğenmiştim aslında ilk 2 hafta. Tabela gelmeyince Ankaragücü maçının önemi büyüdü tabi. Dolayısıyla biraz daha kontrollü bir oyun anlayışıyla izledik İstanbul ekibini dün. Elbette 2. dakikada Salih, 9’da ise Borini ile gelen goller de skoru koruma iç güdüsüyle etkili oldu bu oyunda ama genel olarak Karagümrük’te Ozdoev ve

Shukurov’lu orta saha ciddi bir tehdit. Diagne’nin dağınıklığı olmasa daha farklı bir sonuç da üretebilirlerdi. İkinci yarıya da Borini’nin golüyle başlayarak kopardılar zaten maçı. Bir de kendi kalelerine attılar. Diagne penaltısı son düdük gibiydi. Ankaragücü ise harcadığı ciddi bürçenin karşılığını göremiyor henüz sahada. Çünkü geçen sezondan sadece bir oyuncu var ilk 11’de, bir de kulübedeki Mustafa hoca...

Dalcı bıraktı

Geçen sezon değerli bir şampiyonluk kazandırmış olabilir. Ancak şuanki oyuncu grubunu ikna edebilecek seviyede bir teknik adam değil. Bunu bence kendisi de biliyor. Erken ayrılıklardan biri de Başkent’te yaşandı neticede. Yani Macheda ve Jese’yi getireceksin, 3 haftada tek golünü rakip kendi kalesine atacak. Pek izahı yok. Pirlo ise eminim ki lige fazlasıyla renk katacak ilerleyen haftalarda. Adamın stat ve tesis sorunu da çözülse de artık daha fazla rezil olmasak...

Sivasspor daha iyi oynadığı ilk maçta biraz tecrübesizliğinin biraz da bireysel hataların kurbanı olmuştu. 3-1’lik dezavantajı böylesine deneyimli bir rakibe karşı değiştirebilmek zaten imkansız gibi. Yine de hocayı kutluyorum. Verdiği mesajlarla şehrin ileri gelenlerini de takımı da harekete geçirmeyi başardı. Sivas her maçını böyle tribünler önünde oynaması gereken bir futbol şehriydi. Biletleri belediye dağıtınca tribünler doluyorsa bunun sebebi doğru analiz edilmeli. Bu taraftar geri dönmeli. Türk futbolunun en istikrarlı, en deneyimli yönetimine sahip olan Sivasspor, üst üste 3. kez katıldığı Avrupa arenası için keşke transferlerini daha önce yapabilseydi. Hiç de elenmeyecek bir takım değildi Malmö...

Duvar gibi savunma...

Hayırlısı diyelim. Yiğidolar için vitrini daha iyi kullanacağı Konferans Ligi’nde başarı dileyelim. Maç için söylenecek çok fazla bir şey yok. Topun arkasına çok doğru geçen, skoru ülkesini koruyor gibi tutan bir Malmö vardı sahada. Bu duvarı aşabilmek sadece Gradel’in becerisiyle mümkün değil zaten. Gole yaklaştığımız anlar olsa da istediğimizi alamadık. Yazık oldu... 76’da Birmancevic, 90’da Thelin attı, Malmö turladı.

Tarihi bilmek, çocuklarımıza da öğretmek bu hayattaki en değerli şeylerden biri. Bugünleri borçlu olduklarımıza karşı en azından bunu yapmalıyız her zaman. 24 Ağustos haftasında Akşehir'deydim. Konya'ya defalarca gitmiştim daha önce. Ancak hayran kalacağım bu ilçeyi ilk kez ziyaret ettim. Avrupa'da benzeri çok yeri gezme fırsatı buldum bugüne kadar. Aslında, 'burnumuzun ucunda ne güzel yerler var' dedirten bir ilçe. Tarih kokuyor her sokağı. Büyük Taarruz'un başladığı yer. Gazi Mustafa Kemal'in istihbaratçıları atlatmak için dahiyane bir şekilde organize ettiği bir maç varmış, cehaletimdir yeni öğrendim. Türk futbolunun en genç teknik adamlarından biri, 31 yaşındaki Selçuk Erdoğan davet ederken anlatınca tüylerim diken diken oldu. 'Orada olmalıyım' dedim. Sağolsunlar başta Akşehir Belediyesi olmak üzere Selçuk hoca en mükemmel şekilde ağırladı beni. En başta dedim ya, "Çocuklarımıza öğretmeliyiz" diye. Mükemmel düşünülmüş...

Çocuklardan başlamalıyız

100 yılın maçı için en ince ayrıntısına kadar detaylı bir U12 Turnuvası organize edilmiş. 3 gün boyunca geleceğin yıldızlarını izledik. Fenerbahçe, Beşiktaş, Samsunspor, Gençlerbirliği, Kayseri, Başakşehir, Akşehirspor, Altınordu, Antalyaspor, Konyaspor katılmış. Fenerbahçe'ye davet gidince organizasyonun önemini duyan Başkan Ali Koç, altyapı koordinatörü Tahir Karapınar'ı bile yollamış U12 Takımı'yla beraber. Miniklerle birlikte aileler de kalkmış gelmiş Türkiye'nin her yerinden. Dolu tribünler önünde çocuklara unutulmaz anılar kalırken hafızalarına kazınan tarihi değerler paha biçilmez.

Gençlerin önü açılmalı

Futbol kültürü diyoruz hep. Selçuk Erdoğan, bu ülkede adından çok söz ettirecek ileride. Gencecik bir teknik adam. Kardeşi Emre Erdoğan da atletik performans ve analiz uzmanı, daha 27 yaşında. Doğup büyüdükleri Akşehir için elbette Belediye'nin de büyük katkılarıyla o kadar değerli bir tohum attılar ki kendilerini tebrik ediyoruz. Sporcunun zekisini, çeviğini ve ahlaklısını seven Ulu Önder, hiç kuşkusuz bunu bekliyor hepimizden. Futbol kültürümüzü geliştirmek istiyorsak en dipten başlamak zorundayız ve tabii ki gençlerin önünü açmalı, onların vizyonlarından faydalanmalıyız. Akşehir'e mutlaka bir kez daha gideceğim ama benden ziyade Erdoğan kardeşlerin açtığı bu değerli yolun devamı önemli. Bu tarihi maça her sene sahip çıkılmalı.

İstanbulspor kaliteli yönetilen bir kulüp. Genç oyunculara değer veren, potansiyel yabancıları bulup getiren, her şeyin düzenli olduğu bir organizasyon. En önemli özellikleri ise mutevazilikten ödün vermemeleri. Osman Zeki Korkmaz’ın Süper Lig’e yükseldikleri gün yaptığı açıklamada verdiği kibirli gözdağının sahaya yansıması gerçekleşmedi. Pek gerçekleşecek gibi de durmuyor. Konyaspor, 4-0 kazandığı maçı tarihi bir farkla bitirebilirdi belki de.

Ev sahibi için Topalli, 2’si uzaktan biri kale ağzından olmak üzere yakaladıkları fırsatlar oldu. Ancak bu bireysel beceri, takım organizasyonuna dönüşmedi bir türlü. İlhan Palut’un öğrencileri ise Vaduz depreminin yaralarını fazlasıyla sardığı bir gece yaşadı. Üste üste gelen iki 0-0’lık beraberliğin ardından kendilerine gelmeleri gerektiğini anlamış oyuncular. Çekiçi’nin enfes golüyle öne geçen İstanbul ekibi, Muhammet’in penaltısıyla maçı daha devre olmadan kopardı.

Muazzam organizasyon

3. gol kelimenin tam anlamıyla muazzam. Yerleşik savunmayı adeta matkap gibi delen pas organizasyonlarının hakkını Mehmet Yeşil topu kendi ağlarına göndererek verdi. Michalak’ın savunma arkası koşusuyla kazandırdığı penaltı da gecenin skorunu tayin etti. İstanbulspor’un Süper Lig’e geri dönmesi için erken bir hoca değişikliğine ihtiyacı olacak gibi duruyor.

Gaziantep FK geçen sezonun en ilginç takımıydı. İç saha performansıyla sezona damga vururken dış sahada ise açık ara küme düşecek bir grafik çizmişlerdi. İstikrarı seçen ve Erol hocayla devam eden yönetim doğruyu yapmış gibi görünüyor. 3 maç ve 7 puanlık başlangıç çok değerli. İlerleyen haftalar için hem ciddi kredi hem de takımın kazanacağı özgüven açısından önemi büyük. Açıkçası bu sezon işi en zor takım Hatay. 11’i fena gözükmese de kulübeden hoca dahil, alacakları katkı kısıtlı. Şu şartlar altından Kasımpaşa’dan sonra beklediğim en erken ayrılık Güney ekibinde olabilir. Maça gelirsek; daha 7. dakikada öne geçmek Erol hocanın planını da erken işletmesini sağladı. Topu tamamen rakibe bıraktı. El Kaabi’nin 31’de attığı gole rağmen sabırlı oynayan ve kendinden emin bir Antep vardı sahada. Topla oynama yüzdesi yüzde 72’ye 28...

Jevtovic işi bitirdi

Bu, üretkenlikte kısır olan Hatay takımı için rakamdan başka bir şey ifade etmiyor. Azımsanmayacak derecede buldukları şut fırsatlarında isabet sorunu da yaşadılar fazlasıyla... Konuk takım ise aynı maça başladığı gibi ikinci devreye de golle başladı. Takım savunmasını oturtan Antep için bunu korumak da zor olmadı. 49’da Jevtovic’in golü zaferi perçinledi.

Büyük takımların yoğun geçen transfer trafiği içerisinde Başakşehir’in pek medyada yer bulamaması işlerine gelecek gibi görünüyor. Dün geceki performansını doğru izleyen rakipleri ligde gizli değil, ne kadar ciddi favori olduklarını da görmüşlerdir herhalde. Emre Belözoğlu dersine çok iyi çalışmış. Son derece organize bir rakibe karşı, kusursuz karşılama becerisiyle beraber sabırlı ve olgun hücumlar Belçikalılar’ın her geçen dakika temsilcimize duyduğu saygıyı artırdı. Okaka’nın devre öncesi kaçırdığı golün hazırlanışı muazzamdı.Çoğu zaman sonuçlandırma açısından eksik görünen Mounir ise denemelerinin karşılığını jeneriklik bir vuruşla alınca ipler tam olarak elimize geçti. 1-0 elbette güzel ama Emre hocanın 2’yi de aynı sabırla istediği aşikardı.

İkiye giderken...

Oynattığı oyunla meydan okurken yaptığı hamlelerle de bunu gösterdi. İkiyi bu kadar istemenin acı faturası mı oldu bilinmez ama net fırsat tanımadan bitirebileceğimiz maçı, Volkan gibi tecrübeli bir kalecinin yememesi gereken kafa gölüyle kapatmak büyük talihsizlik.Hesapta olmayan bu gol Antwerp’te daha fazla risk almamızı gerektirecek. İşimiz kolay değil ama oyun grupları vadediyor. Umarız oyunun karşılığını alırız.

Konyaspor geçen sezonun en başarılı takımıydı. Bundan herkes hemfikir. Çünkü son derece mütevazı bir takımla olağanüstü bir performans yaptılar. Ancak bu sezon durum öyle değil. Bu ekonomik konjonktürde bir Anadolu takımı 9 transferle ilk idmanına çıkıyorsa sahada beklentilerin yükselmesi doğal. İlhan hoca bu sezon baskı altında olacak. Vaduz’a elenmek de bu baskıyı artırdı haliyle. Bu nedenle Başakşehir karşısında cesaretinden yoksun bir takım izledik. Başakşehir büyük takımların hayal ettiği oyunu oynadı, neredeyse 90 dakika boyunca hem topun hakimi hem de tehdit eden taraftı. Konyaspor ise kaleden başlayarak doğru pas organizasyonlarıyla çabuk akınları kullanmaya çalıştı. İki takım da pozisyonlar üretti fakat devre 0-0 bitti.

Rahmanovic kaçırdı

İkinci yarı enerjilerin düşmesiyle beraber daha aksiyonu ve tansiyonu yüksek bir maç bekliyorduk. Pek öyle olmadı. Emre hoca elindeki tüm kozları erkenden sahaya sürüp kazanmak istediğini gösterse de Konya doğru savunmayı hiç bozmadı. 1 puanı kayıp olarak görmedikleri aşikardı. Rahmanovic’in son anda kaçırdığı pozisyonla galibiyete de yaklaştılar hatta. Ancak sonuç değişmedi, taraflar birer puanla yetindi.